υποακουσία

η, Ν

ιατρ. ελάττωση τής ακουστικής οξύτητας, αλλ. βαρηκοΐα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < υπ(ο)-* + ακούω + κατάλ. -ία. Η λ. είναι αντιδάνειο σύνθ., πρβλ. γαλλ. hypoacusie].